Walter Hauwé is 50 jaar bij MHC DES! Van harte gefeliciteerd! DES is trots! 

Zondag 7 april viert HLA aanvoerder Walter Hauwé zijn 50 jarig jubileum bij onze club. Tijdens de thuiswedstrijd tegen Goirle (aanvang 12.45 uur) zal Walter in het middelpunt staan. Wij stelden Walter 5 vragen en toen bleek dat hij voldoende tekst zou hebben om een dik boek te schrijven over die lange periode bij DES.

Er is heel veel veranderd, want hockey is een moderne sport, die een bond met visie heeft en daarom voortdurend evolueert.Ik heb bijvoorbeeld de enorme, voor mijn generatie moeilijke overstap van het spelen op natuurgras naar het spelen op kunstgrasvelden meegemaakt, waardoor er heel veel ging veranderen binnen de technische mogelijkheden en de snelheid van het hockeyspel. Daarnaast heb ik verschillende spelregelwijzigingen meegemaakt, die bijna allemaal positief zijn uitgepakt en het hockeyspel aantrekkelijker hebben gemaakt. Ook de hockeyuitrusting heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt en is veel veiliger geworden. De beschermende materialen voor de keeper, de tenues, de sticks, de beenbeschermers, de bitjes en de hockeyballen van nu lijken absoluut niet meer op wat wij in de 70-er en 80-er jaren tot onze beschikking hadden.

Helaas zie ik ook een negatieve verandering en dat is de toename van verruwing op het speelveld, waarmee ik vooral de verbale agressie richting scheidsrechters bedoel.

Het is niet altijd plezierig meer om wedstrijden te fluiten. Wat DES zelf betreft heb ik uiteraard ook veel zien veranderen.In het verleden had je een 5- of 6-koppig bestuur dat met een handvol vrijwilligers de club bestierde, waar je tegenwoordig naast het bestuur een batterij aan commissies en werkgroepen aantreft, waarbinnen de onmisbare ouderparticipatie prominent aanwezig is. Een fantastische ontwikkeling, maar ook  broodnodig om de totale club goed te kunnen besturen en alle leden de gewenste aandacht te geven die ze verdienen.   

Ik ben in 1969 op 11-jarige leeftijd met hockey begonnen in de C-jeugd (eerder mocht toen nog niet) en ga mijn loopbaan afronden in 2019 met het veteranenteam 50+, wat in werkelijkheid intussen 60+ is geworden. Spelers waarmee ik heel lang heb samengespeeld, ben ik vooral tegengekomen na mijn overstap naar de senioren in 1976. Kees den Teuling is daarvan de elftalgenoot, waarmee ik veruit de langste tijd, namelijk al ruim 40 jaar samen speel.  

Je kunt wel zeggen dat ik na 50 jaar DES-lidmaatschap zo langzamerhand vergroeid ben met deze vereniging, ik behoor zo stilaan tot het meubilair van de club. Hockeyen bij DES is meteen vanaf het begin een zeer gewaardeerd onderdeel van mijn leven geworden, met alle lief en leed van dien. Als ik hieronder opsom wat ik in het verleden allemaal gedaan heb bij DES lijkt het al snel een ‘onbescheiden’ opsomming, maar het was voor mij veel meer een vanzelfsprekendheid om uit volle overtuiging en met oprechte bedoelingen iets voor deze gezellige vereniging te willen betekenen en terug te doen.

Om maar aan te geven hoezeer ik verknocht ben aan DES, hieronder mijn verschillende activiteiten op en rond het veld, gedurende de afgelopen 50 jaar:

• Trainer jongens A1
• Trainer meisjes A1
• Scheidsrechter
• Organisatie (internationale) juniorentoernooien 
• Organisatie (internationale) seniorentoernooien
• Oprichter oud- Jongens A ,
• Bestuurslid / secretariaat 
• Bestuurslid / technische commissie 
• Oprichter en voorzitter Bar- en Paviljoen Commissie
• Lid van redactie clubblad ‘Bully’
• Columnist clubblad ‘Bully’
• Voorzitter van de activiteitencommissie (winterstop)
• Coördinator training senioren / veteranen woensdagavond (sinds 1983)
• Bardienst woensdagavond (sinds 1983)
• Voorzitter commissie jubileumfeest 35-, 40-, en 45-jarig bestaan
• Voorzitter commissie jubileumjaar 50-jarig bestaan 
• Fondswerver 50-jarig bestaan, Aanvoerder senioren / veteranen (sinds 1979)

Ik vind dit een moeilijke vraag, waar volgens mij dan ook geen pasklaar antwoord op is of waarvoor je ook niet meteen heel gerichte, effectieve acties uit kunt zetten.

Wat ik wel wil opmerken is dat we zeker geen paniek moeten zaaien om het huidige ‘tekort’ aan jongensteams op het hockeyveld. Je ziet al generaties lang golfbewegingen in de aanmeldingen van jongens en meisjes. Toen ik in 1969 begon met de hockeysport waren er vooral jongens- en herenelftallen actief en werd de vraag gesteld: ‘Hoe krijgen we meer meisjes op het hockeyveld?’. Het kan dus verkeren.

Tja, als je liefst 50 jaren actief bent binnen een teamsport en naast je eigen elftalgenoten heel veel mensen binnen de vereniging hebt leren kennen, is het onontkoombaar dat je samen fantastische dingen meemaakt, dat je warme herinneringen aan mensen en activiteiten overhoudt en dat je samen klein en groot verdriet deelt. Nu ik zo nadenk over lief en leed, besef ik pas hoeveel dierbare vrienden en vriendinnen we binnen de hockeywereld hebben moeten afgeven, omdat de dood te vroeg op hun pad kwam. Het past op deze plaats niet om ze allemaal met naam te noemen maar, geloof me, ik draag ze voor altijd een wam hart toe en draag ze in mijn gedachten mee.

Gelukkig was er naast verdriet ook veel plezier rondom onze competitiewedstrijden, talloze kampioenschappen met promoties en onze elftaldagen met bijzondere activiteiten. Een bijzondere herinnering heb ik aan onze deelname aan Het Nederlands Kampioenschap voor veteranen in de eerste klasse KNHB bij hockeyclub Doorn. Een geweldige dag met een keurige derde plaats als resultaat.

Tot slot maak ik het antwoord op deze vraag nog even persoonlijk.

Ik heb namelijk een bijzonder mooi moment beleefd tijdens mijn huldiging vanwege mijn 40-jarig lidmaatschap van DES in 2009. Ik werd toen verrast met een koninklijke onderscheiding en benoemd tot Lid in de Orde van Oranje Nassau en kreeg daar bovenop het erelidmaatschap van de hockeyvereniging toegekend.

Een overweldigend huldebetoon, met name mogelijk gemaakt door een ultieme inspanning van mijn teamgenoten, waaruit grote waardering spreekt en waarvoor ik alleen maar enorm dankbaar kan zijn.

    

Het einde van mijn 50-jarige hockeyloopbaan valt samen met mijn vervroegde pensioen in het onderwijs. Dus niet alleen de zondag wordt anders, kun je wel zeggen. Ik heb me voorgenomen om eerst maar eens rustig af te wachten wat er zonder werk en hockey op me af gaat komen. Dat wil niet zeggen dat ik stil ga zitten. Ik ben momenteel, samen met een 10-tal hockeyvrienden, erg actief in de golfsport, heb volop klussen in en rondom het huis, blijf nog tenminste een jaar in hockeytraining, heb een Efteling-kaart voor aangename wandelingen door het park en zal op bepaalde zondagen nog wel eens een DES-pilsje komen nuttigen. Bovendien is ons eerste kleinkind op komst en ik kijk er erg naar uit om daar samen met mijn vrouw, als kersverse opa en oma, onze liefdevolle aandacht aan te geven.

Kortom: maak je geen zorgen, ik kom mijn vrije tijd wel door!